Ikea uit, altijd lastig.
De winterstop. Hoewel deze voor de KNVB maar een week of drie zou moeten tellen is dat in realiteit niet terug te zien. Waarschijnlijk zitten er in Zeist mensen met een geestelijke beperking die niet door hebben dat een gemiddelde winter wat langer duurt dan drie weken. De strenge vorst en daarbij horende neerslag in bevroren vorm maakt menig voetbalveld al wekenlang onspeelbaar.
Gelukkig mag er op traingsdagen nog ‘’gewoon’’ getraind worden. De ondergrond is inmiddels zo hard dat het geen nadelige gevolgen heeft voor het gras. De opkomst heeft, net als de tempratuur, een dieptepunt bereikt en staan we meestal met 5 man. Gehuld met muts, lange onderbroeken en handschoenen wordt er gewoon warmgelopen en een partijtje gedaan. De kou schept ondertussen een band en de 5 man die wel komen trainen, raken steeds meer op elkaar ingespeeld.Met koude voeten onder de douche en een warme chocomel na afloop gaan we voldaan naar huis. Enigszins voldaan dan. Wetende dat zaterdag wéér wordt afgelast is een regelrechte anti-climax.
Al wekenlang wordt de zaterdag nu ingevuld met bezoekjes aan dingen waarvan je ze liever niet bezoekt. De woonboulevard, de winkelpromenade of de Ikea. Ik ‘’bedank’’ deze Zweedse woongigant dat ze op het lumineuze idee zijn gekomen om een vestiging te plaatsen in Amersfoort. Zaterdag en Ikea is geen goede combinatie, al vond mijn vriendin van wel.
De eerste uitdaging vonden we al bij aankomst in de vorm van een parkeerplek. Gelukkig had de Ikea ook op de drukte gerekend en stonden er verkeersregelaars om ons naar het allerlaatste parkeervlak te leiden. Binnenin wordt je verwelkomd door de schreeuwende kinderen die de ballenbak in, of juist uit willen. Nadat je de eerste ergernis hebt overleefd baan je jezelf de roltrap op om vervolgens te schrikken van de mensenmassa. Er zijn mensen die er echt een dagje uit van maken. Overal de tijd voor nemen en voor lief nemen dat ze drie kwartier hadden moeten wachten op hun Zweedse gehaktballetjes met bosbessensaus. Ik vind ze ook lekker maar er zijn grenzen.
Bij de Ikea werken slimme mensen. Ik vervloek ze, maar ze zijn wel slim. Dat moet ik ze nageven. Heb je namelijk de hele bovenverdieping gehad, is de enige weg richting de uitgang via de kelder. In de kelder wordt je verwend met allerlei mooie accessoires. Servetten in honderden kleuren of onderzetters van elk formaat. Ik haal mijn verzetje om alle kookwekkers op 10 minuten te zetten. En met alle bedoel ik ook alle. Met een glimlach ben ik weer een stapje dichter bij de uitgang.
Nadat ik ook vereerd wordt met een klein bezoekje door het magazijn is de finish bijna in zicht.
Achter de kassa heeft zich inmiddels een fikse rij verzameld waarvan je van afstand zou denken dat er iets gratis wordt uitgedeeld. Omdat we ( natuurlijk ) niks gekocht hebben ( ik citeer mijn vriendin: ik wilde alleen maar even kijken) verzoeken wij de mensen in de rij ons vriendelijk doch dringend ons even door te laten. De grootste pijn komt altijd op het eind. Nadat je menig winkelwagentje al tegen je enkels heb gekregen valt je blik bij het voorbijgaan van de schuifdeuren op de voetbalvelden van Hooglanderveen. Vaak ligt het er prachtig bij en vraag ik me af waarom er besloten is het veld af te keuren. Ik troost mezelf met de gedachten dat ik dinsdag weer mag trainen en stiekem hoop ik dat we nu eens vaker met 5 man zullen zijn.

Gr Hugo'o