Nadat vorige week zaterdag de eerste overwinning en punten van dit seizoen zijn binnen gehaald, waren de gevolgen lang zichtbaar. De training werd tenslotte door 10 man bezocht en de sfeer was opperbest. ( De regelmatige bezoekers van dit verslag kan al op zijn klompen aanvoelen dat er 1 iemand was die zich zonder af te melden het zich er weer makkelijk van af probeerde te maken, maar ik noem geen namen.) Zou de opkomst de gevolgen zijn door de eerdere overwinning? Of dat het spelplezier weer was hervonden?
In ieder geval gingen wij vol goede moed en dito plezier naar de V.v. Hees in Soest om het kunststukje van verleden week op vreemde bodem te herhalen. Helaas waren de afmeldingen niet gering en was het weer een hele opgave voor de- van- vakantie- terugkerende -coach (en webmaster) Sjoerd om weer genoeg man te regelen. Gelukkig staat Sjoerd daarin zijn mannetje en waren we goed voorbereid op de wedstrijd.
En daarin begonnen we goed. Meteen na de aftrap werd net als vorige week de tegenstander vast gezet op eigen helft. Door goed combinatiespel van De Posthoorn en door bij balbezit voor Hees al op het middenveld te storen en de bal te onderscheppen waren het de bezoekers die het beste van het spel hadden en de wedstrijd dirigeerde. Vele kansen werden gecreëerd maar tot doelpunten leiden dat nog niet. Natuurlijk kon na zoveel druk en mogelijkheden een doelpunt niet lang uitblijven en was het Mike die de 0-1 noteerde. Vooraf aan dit doelpunt werd een inworp goed verlengd, werd er mooi gecombineerd en was het Mike die 1 op 1 met de keeper niet faalde. Een kwestie van doorzetten zou de gemiddelde lezer denken maar niks was minder waar.
Hoewel we lange tijd het beste van het spel hadden en het qua kansverhouding ongeveer 10 tegen 1 stond, gingen we het onszelf wat moeilijke maken dan nodig. De druk die we uitvoerde werd minder en de aansluiting tussen de linies verliep steeds trager. Hierdoor kreeg Hees wat meer ruimte om te voetballen en konden ze eindelijk aanvallend gaan denken en kwamen ze steeds dichter bij het doel.
Gelukkig voor Hees deden ze dat niet alleen op eigen kracht en werden ze bijgestaan door de man in het zwart die van onpartijdigheid weinig wilde weten. De man langs de zijlijn was al net zo erg en genoot met volle teugen van de macht die het gaf om een vlaggetje vast te houden. Ik zet een groot vraagteken achter veel van zijn beslissingen.
Gezien we qua kansverhouding al lang op 3 a 4 nul hadden moeten staan en het merendeel aan onszelf te danken hadden, was het toch Hees die de bekende voetbalwet weer deed laten werken. Valt die na zoveel kansen aan de ene kant niet, dan valt die aan de andere. Maar ook deed Hees dit niet op eigen kracht. Een corner van links werd verlengd richting de tweede paal. Mark kopte net onder de bal door en werd deze via Allard achter de keeper gewerkt. Puur ongelukkig maar hij telde wel. We probeerden onszelf nog voor rust te herstellen maar de vele kansen die de Posthoorn creëerde gingen er stuk voor stuk niet in. Ze stierven vroegtijdig in schoonheid door verkeerde opbouw, (on) terecht buitenspel, ongeluk in de afwerking of door voor te geven zonder dat er iemand staat.
Kansen voor hees waren er simpelweg niet ( behalve een eerder schot op de onderkant lat maar gezien het spelbeeld zou het al helemaal niet terecht zijn) en gingen dan ook met een gelijkspel aan de thee waarin er een hoop te bespreken zou zijn.
De tweede helft begon net zo als de eerste eindigde. Kansen van Hees waren er nauwelijks en Posthoorn probeerde aan te vallen. Doordat Hees verdedigend begon te spelen waren de kansen wat minder talrijk dan de eerste helft en dat kan ook gezegd worden voor de kansen van Hees. Dit kan niet gezegd worden over het commentaar. Hoewel we allemaal volwassen kerels zijn, vinden de meeste van ons het nog erg lastig om dat commentaar voor je te houden. Hoewel bij de meeste overtredingen en buitenspel bevindingen een groot vraagteken gezet kan worden, wilden de meeste van ons graag de discussie aan met de scheidsrechter. Persoonlijk zag ik liever dat die energie omgezet zou worden in het spel maar dat bleek een utopie. Het zou ons eigen spel ook niet ten goede komen en keken we al gauw tegen een achterstand aan. Wederom een dood spelmoment in de vorm van een vrije trap, die met wat geluk weer voor een spits van hees kwam en de bal in het net wist te krijgen. Deze spits was trouwens de 2 meter lange versie van Jokertje uit Oh oh Cherso, maar dit geheel terzijde.
Posthoorn moest zichzelf herpakken en kon de overvloed aan de kansen, die toch bleven komen, geloven op een goede afloop. Die goede hoop kwam na 15 minuten in de vorm van Marten die mooi diagonaal inschoot en de gelijkmaker noteerde.
Posthoorn had zelfs een aantal minuten later de kans op de winst maar door een legio aan kansen, waaronder 1 voor bijna open doel te missen, bleef het bij een gelijkstand in een wedstrijd die de scheidsrechter 8 minuten eerder affloot.
Het is natuurlijk makkelijk te wijzen naar de man in het zwart. Hoewel ik het met vrijwel iedereen eens ben dat hij beroerd heeft gefloten, inclusief meneertje vlaggraag aan de zijlijn moeten we toch echt kijken naar onszelf. Met iets minder commentaar ons meer te concentreren op ons eigen spel hadden we met 2-6 kunnen winnen.
De man of the match laat zich dan ook raden. In mijn ogen speelde niemand boven zijn eigen kunnen en zal ik ook geen stem uitbrengen. Voor wie dat wel wil, is dit uiteraard geen probleem.
Heren, volgende keer beter. Ik hoop dat we een wijze les hebben geleerd.
Gr Hugo’o
** 
:
