Het begon als een prachtige voetbalmiddag. De tempratuur was aangenaam zacht en het had licht geregend. Het affiche beloofde een mooie wedstrijd te worden op sportpark de Bokkeduinen. Posthoorn 3- Spakenburg 7. Voorafgaand aan de wedstrijd de nummer 4 tegen de koploper. Inmiddels had Cobu Boys na een slechte reeks zijn koppositie verloren aan de blauw witte formatie uit het vissersdorp. Voor de Posthoorn is een kampioenschap nog steeds denkbaar. Er moest alleen vandaag wel gewonnen worden. De statistieken spraken in het voordeel van de bezoekers. Met maar 16 doelpunten tegen beschikte zij over de minst gepasseerde verdediging in de zesde klasse reserve. Ze hadden nog maar twee wedstrijden verloren en de eerdere wedstrijd dit seizoen gingen we kansloos met 3-1 ten onder. Gelukkig geven wij niks om statistieken. Als we tegen de koploper moeten zijn we gemotiveerd tot op het bot. We wilden laten zien dat de eerder verloren wedstrijd een misverstand was.

We begonnen fel aan de wedstrijd. De druk werd meteen uitgeoefend en Spakenburg werd vast gezet op hun eigen helft. Het initiatief was aan de Posthoorn en er werd goed gevoetbald.
De eerste vijftien minuten waren zeker de bovenliggende partij. Natuurlijk kan het elastiek niet altijd gespannen zijn en werd de druk iets minder. Spakenburg kreeg iets meer ruimte om aan het voetballen toe te komen. Kansen waren er voor beide partijen niet geweest en speelde de wedstrijd zich voornamelijk af op het middenveld. Spakenburg kon wat vrijer voetballen en De Posthoorn maakte dankbaar gebruik van de ruimte die daardoor ontstond in de defensie van Spakenburg. Na een ingooi van Bas werd deze door Richard mooi diep gespeeld op ‘’de tank’’ op de linkerkant. Jerremia ging diep, sneed mooi naar binnen en ronde beheerst af in de lange hoek. Het spel wat daarna ontstond was een verschil tussen dag en nacht met De Posthoorn van het eerste kwartier. De druk viel compleet weg, we gingen voetballen op ons eigen helft en gaven alle ruimte aan Spakenburg. Bij balbezit gingen we niet als een collectief naar voren zodat we de bal voorin te moeilijk kwijt konden. Ondanks de voorsprong was het nu Spakenburg die de gevaarlijkste partij was en steeds meer kansen kreeg. Dit gebeurde voornamelijk via hun snelle aanvallers en goed opkomende middenvelder. De druk van de bezoekers resulteerde na een half uur spelen in een corner. Nadat deze in eerste instantie werd weggewerkt kwam deze voor de 15 keer dit seizoen weer precies voor de voeten van een blauw-witte die in de korte hoek de bal achter Ronald wist te krijgen. Helaas waren we na dit signaal nog niet helemaal wakker geschud. De defensieve houding bleef en we kregen dan ook de deksel op de neus. Nog geen vijf minuten laten was het weer raak. Een aanvaller van Spakenburg sneed op zo’n twintig meter van het doel naar binnen, passeerde een aantal man, kon vrij doorlopen en besloot maar eens te schieten. 1-2.
De laatste tien minuten voetbalde we gelukkig weer met de druk naar voren. Er was nog een grote kans voor Hugo’o maar met een goed schot en dito redding van de keeper gingen we toch met een achterstand de rust in.

De tweede helft kwamen we als herboren de kleedkamer uit en begonnen we zoals we het eerste kwartier gevoetbald hadden. Spakenburg was het team wat zich ingroef en een nieuwe voetbaltactiek hanteerde. De bal naar voren rammen. Het had bij Spakenburg niks meer met opbouwen te maken. Al hun hoop was gevestigd op hun snelle voorhoede spelers en zo met een counter de wedstrijd definitief op slot te gooien. Toch was de eerste grote kans voor Dennis die binnen 5 minuten met zijn hoofd de gelijkmaker kan aantekenen. Helaas was het onze ‘’Rooney-look al like’’ niet gegund. Toch gingen we door met het spel maken en geloofde we met zijn allen nog in een goede afloop. De Posthoorn bleef goed voetballen, op zoek naar de vrije man en met combinaties op zoek naar het vijandelijke doel. Het was William die aan alle onzekerheid een einde maakte. Na mooi samenspel in de voorhoede en een prachtige slalom ( een beetje zoals Zlatan L. bij Ajax tegen Nac deed) bracht hij de stand weer op gelijke hoogte. Qua tactiek en wedstrijdbeeld veranderde er weinig. Spakenburg bleef het kick & rush voetbal hanteren en Posthoorn bleef bij zijn eigen strijdwijze. Het werd een open wedstrijd met kansen over en weer. Zeker gezien het feit dat Spakenburg achterin 1 op 1 ging spelen. De linies schoven op om zo de druk op de Posthoorn te vergoten. Achterin hadden we onze handen vol aan de jonge honden van Spakenburg maar qua snelheid staan de 30 plussers van de Posthoorn achterin nog steeds hun mannetje.
Wederom maakte de Posthoorn weer goed gebruik van de ruimte die ontstond bij Spakenburg. Een vrijwel identiek doelpunt van de gelijkmaker bracht de stand weer op 3-2 en was het Mike die het laatste en beslissende tikje gaf na goed voorbereidend spel van William. De druk van Spakenburg bleef, maar tot grote kansen resulteerde dit uiteindelijk niet. Dit was mede te danken aan een aantal goede ingrepen in de verdediging waarin goed gecoacht werd. Dennis was nog dichtbij de genadeklap nadat hij zichzelf mooi had vrijgespeeld op de linkerkant maar zijn afstandsschot raakte het verticale aluminium. De laatste tien minuten streden we voor wat we waard waren en hielden we de verdiende drie punten op de Bokkeduinen.

Als man of the match in dit soort wedstrijden, waarin we een achterstand tegen de koploper ombuigen in winst is al snel te danken aan een teamprestatie. Toch wil ik graag mijn stem uitbrengen op William. Met een doelpunt en een assist heeft hij toch een groot aandeel gehad in deze overwinning.

Heren, tot dinsdag.
Gr Hugo’o