Een jaar of 11 moet ik geweest zijn. Ik speelde bij de D7 van Roda’46 uit Leusden.
We stonden in de middenmoot en ik vond het leuker om gewoon elke zaterdag te voetballen dan kampioen te worden ( Toen zat mijn winnaars mentaliteit er nog niet zo in als nu).
Op een koude novemberdag moesten we naar Spakenburg uit. Het was zo’n dag waar de gevoelstemperatuur 10 graden kouder was dan Ruud Krol voorspeld had en er een snijdende oostenwind stond. En dan sta je daar bij Spakenburg uit. De wind die over het Gooimeer de voetbalvelden opkwam was te vergelijken met het opendoen van een vriezer. De tegenstanders waren 3 koppen groter, prima gewend aan de tempratuur en speelde de sterren van de hemel. Wat hebben we toen op onze kloten gehad. Met een eindstand van 7 of 8 tegen nul werden we naar huis gestuurd. Helaas bleek deze uitslag geen uitzondering en ben in mijn voetbalcarrière regelmatig met een nederlaag tegen Spakenburg thuisgekomen. Was je een keer blij dat je 2x scoorde, werd het nog 14-2, dat werk. Ik weet niet hoe ze het voor elkaar krijgen in dat kleine vissersdorp, maar het lijkt wel of ze állemaal kunnen voetballen. Spakenburg is altijd lastig, zelfs twee jaar geleden werden we nog met 6-0 afgedroogd, en even voelde ik me weer 11 jaar. Of het vandaag anders zou zijn?

We begonnen niet sterk aan de wedstrijd. We hadden moeite met het slechte veld, moeite met de passing en dus moeite bij het opbouwen. Spakenburg drukte goed maar tot kansen leiden dat niet want elke bal werd rond de 16 bij ons vakkundig uitverdedigd. We kwamen niet onder de druk uit, kwamen niet aan opbouwen toe zodat we te afwachtend voetbalden en geen vuist konden maken. Echter kwam de eerste echte kans wel van onze kant. Roy sneed vanaf de zijkant mooi naar binnen, gaf deze breed aan Dennis maar raakte met een mooi schot de lat. Helaas zou dat voorlopig onze eerste wapenfeit blijken want Spakenburg bleef de druk naar voren houden. Hoewel ze vrij verdedigend speelden kwamen zij op het middenveld beter uit de verf zodat we achter de feiten aan bleven lopen. Helaas speelden het veld ook niet in ons voordeel en door een verkeerde pass bij het opbouwen belandde deze in de voeten van de tegenstander , zette de spits vrij voor het goal en zorgde voor een gelukkige 1-0 voorsprong voor Spakenburg. Hoewel we zeker niet de onderliggende partij waren en zelf kansjes wisten te creeren, bleven we ook vertrouwen houden in een goede afloop. Richard en Marten waren tenslotte dichtbij de gelijkmaker geweest. We mochten naar hartenlust opbouwen maar konden tegen een verdedigend Spakenburg te weinig uitrichten en maakte het onszelf onnodig moeilijk met slechte passing zodat we met een 1-0 stand gingen rusten.
De tweede helft begonnen we net zo slecht als de eerste. Spakenburg kon ook met alle rust tikken en opbouwen en werden te weinig aangepakt waardoor ze met alle gemak ons middenveld konden oversteken. Door simpel tikken en op zoek naar de vrije man werd met een kopbal de 2-0 bereikt. Dit hadden we compleet aan onszelf te danken want er werd ze geen strobreed in de weg gelegd. We stonden erbij en keken ernaar.
Helaas werd ook vrij snel aan onze enige hoop een einde gemaakt want wederom door te veel ruimte op het middenveld weg te geven en te weinig inzet was ook binnen 20 minuten in de tweede helft de 3-0 bereikt. Voetballend kwamen we er gewoonweg niet aan te pas. Achterin kregen we de tijd en ruimte om op te bouwen maar we werden aangepakt op de middenlijn. Er werd kort gedekt zodat de aanvallers moeilijk bereikt werden. Als deze al bereikt werden, werden de kansen wel om zeep geholpen door frivole passen achter het standbeen, met hakjes of door simpelweg te missen voor open goal door een kopbal of gewoonweg hoog over te schieten. Wat hebben we het ons weer eens onnodig moeilijk gemaakt zeg. Het enige wapenfeit was een rommelige situatie voor de goal bij Spakenburg waar Paul met zijn grote teen na een voorzet van Dennis nog de schade wist te beperken tot 3-1.
De laatste 25 minuten speelde we redelijk goed. Spakenburg zakte in en Posthoorn probeerde nog aan te zetten. Maar door gebrek aan inzet, motivatie en geluk kwamen we niet verder dan een 3-1 nederlaag. En bij het aflopen van het veld, voelde ik me geen 11 jaar maar gewoon iemand van 32 die deze wedstrijd met een beetje meer inzet niet had hoeven te verliezen.

Persoonlijk vind ik dat Roy en Dennis een hele goede wedstrijd hebben gespeeld. Aan hun motivatie en inzet heeft het niet gelegen. Ik laat het uitroepen van Man of the match over aan Sjoerd die met zijn observatie vanaf de zijlijn ongetwijfeld iemand de eer wil geven.

Hugo'o