Vandaag wederom een belangrijk duel. Posthoorn 3 bezet de derde plaats in de zesde klasse reserve. Waar we jarenlang halverwege de competitie de titelaspiratie moeten laten varen, doen we dit jaar nog volop mee om het eremetaal. Met de gedachte dat de nummer één en twee nog tweemaal tegen elkaar moeten is het aan De Posthoorn de enige taak om nu alles te winnen en hopen dat de concurrentie steken laat vallen. De training van afgelopen dinsdag werd weer eens goed bezocht. Dit op aandringen van speler/coach Sjoerd en omdat de tempratuur aangenaam zacht was werd er door de meeste van ons gehoor gegeven aan deze oproep. Toch was het niet allemaal rozengeur en maneschijn en begonnen er wat donkere wolken te verzamelen boven de Bokkeduinen. Posthoorn drie staat nu eenmaal niet bekend om zijn al te brede selectie. Narmate het seizoen vordert, eist dit ook zijn tol van ons lichaam. Hoewel we dit allen behandelen als een tempel komt vroeg of laat de rekening. Daarnaast ontbrak Richard vanwege het werk had Mike andere verplichtingen. Met een aantal licht geblesseerde begonnen we dan ook aan de wedstrijd aangevuld met een tweetal hulpkrachten uit het tweede.

Posthoorn drie begon de wedstrijd zoals altijd dit seizoen. Fel en enthousiast en meteen met de druk naar voren. VVZA werd vastgezet op de eigen helft en Posthoorn kon naar hartenlust opbouwen. Kleine kansjes waren het gevolg maar tot echt gevaar kon het nog niet leiden.
Het was wel de Posthoorn wat de scepter zwaaide want vvza kwam er niet aan te pas en we voetbalden dan ook voornamelijk op de helft van de bezoekers.
Waar Marten in de beginfase zijn aanwezigheid al kenbaar maakte met een afstandschot die ver over ging, was het tien minuten later wel raak. Het niveau van dit doelpunt was weer ongekend hoog. Een aanname aan de rechterkant van het veld achter het standbeen, een versnelling naar het strafschopgebied, de man uitkappen, voorgeven en het was Dennis V. die de bal kon intikken. Hulde voor deze aanval!
Het vervolg bleef hetzelfde, Posthoorn probeerde met combinaties een aanval op te zetten en vvza vocht wat het waard was en probeerde de schade te beperken. Bij balbezit van de zwart-witte combinatie werd deze vaak gespeeld met een hoge bal richting de spitsen maar werd deze door de wederom goed staande verdediging weggewerkt. Ondanks dat de gemiddelde lengte achterin niet optimaal is, wonnen we toch menig kopduel. Ik had het vermoeden dat vvza niet op de top van hun kunnen speelden. Er werd rustig getikt maar van felheid om de duels te winnen was nauwelijks sprake. Na het goede spel van de Posthoorn in de eerste twintig minuten gingen ook wij een tandje lager spelen. Een klassieke fout die tot vervelens toe terug blijft komen dat we ons het niveau gaan aanmeten van de tegenstander. Het enthousiasme werd minder en als de tegenstander het ons niet moeilijk maakt, doen we het tenslotte zelf maar. Het leek wel of we allemaal slecht geslapen hadden want in elkaars ogen kon haast niemand meer wat goed doen. De schuld werd maar al te graag bij een ander gezocht en het commentaar vloog over en weer. Hoewel we goed bleven combineren, zij het een tandje lager, werd er over het algemeen goed gevoetbald en heeft vvza in de eerste helft geen een kans gehad. Ondanks het eenrichtingsverkeer gingen we met een minimale voorsprong de rust in.

Waar de Posthoorn dus krap zit in zijn spelers, werd er bij vvza in de rust 5 man gewisseld.
Verfrissend en herboren kwamen zij uit de kleedkamer en voetbalden ze zoals de Posthoorn dat graag deed. Maar nu waren wij het team wat onder druk stond. Door hun goed opkomende middenvelder werd de druk naar voren vergroot en kon vvza langzaam naar voren voetballen.
Toch bleef de verdediging moedig stand houden en konden ze nog steeds geen kans creëren.
Dat geld helaas ook voor de Posthoorn. Conditioneel was het voor sommige onder ons een te zware opgave om mee te helpen aanvallen en werd er ook verdedigend nog wel eens een steekje laten vallen.Het gevolg was een slag om het middenveld. Posthoorn stond onder druk, hield stand en wilde in balbezit met goed combinatiespel uitbreken om zo de verlossende tweede goal erin te krijgen. Waar vvza nog steeds geen kans had gekregen ging het voor de Posthoorn ook steeds moeilijker. Dennis V. was met een afstandschot nog het dichtst bij de genadeklap maar zag de bal één meter langzij gaan. Naarmate de tweede helft voorderde werd de bal onzuiverder gespeeld zodat de opbouw ook steeds moeilijker begon te gaan. De marge was nog steeds maar 1 doelpunt en we moesten dan ook alle zeilen bijzetten om de winst veilig te stellen. Een tactische wissel om Marten rechtsback te laten voetballen pakte helaas verkeerd uit. Marten is snel, maar de bal die diep gespeeld werd op de linkerkant kon nét niet onderschept worden. De bal kwam voor, kon niet weggewerkt worden, kwam in de kluts bij een andere speler die vijf meter voor het doel de gelijkmaker liet noteren. De druk die vvza had uitgeoefend werd beloond, zij het met een pislelijk doelpunt. Er restte ons niks anders dan de aanval weer op te zoeken. Na een goede eerste helft gaven we hier jammer genoeg geen gevolg aan. Helaas werd aan het verzoek om Marten weer in de spits te zetten geen gehoor gegeven zodat we de bal voorin niet vast konden houden en voor een stuk minder gevaar konden zorgen. Het aansluiten van de linies in aanvallend of verdedigend opzicht liet steeds meer te wensen over maar was vvza niet bij machte om daar gebruik van te maken. Posthoorn zocht de aanval, bleef verdedigend goed staan maar kon geen vuist meer maken zodat de wedstrijd eindigde in 1-1 en het lijkt alsof we moeten afhaken in de titelstrijd. Maar goed, voorronde Champions League vind ik ook wel een feestje waard.

De titel ‘’man of the match’’ is niet zomaar een titel. Deze wordt gegeven voor het bovengemiddelde presteren van je eigen kunnen. Hoewel ik vind dat niemand dat gedaan heeft deze wedstrijd, op basis van 90 minuten, gaat mijn stem naar Paul. Gezien het aantal ballen wat hij heeft teruggehaald met zijn typische handelsmerk ‘’ de sliding’’ konden wij als team weer vaak de aanval zoeken.

Gr Hugo’o